De mannen van het natuurijs

Het is toch een beetje winter geworden in Oldeberkoop. Besneeuwde landerijen en een ijsbaan die aan vroeger en Anton Pieck doet denken. Het schijnt slechts tijdelijk te zijn, deze inval van koude(re) temperaturen. Maar het levert wel mooie beelden op. Zie zo’n monumentaal pand als Lunia, een plaatje toch, zoals het met een beetje sneeuw wordt opgeluisterd.

Schaatsen doe je buiten, beweert menige liefhebber. Leuk hoor al die rondjes op Thialf, al die tijden ook en de sfeer, maar het is toch anders. Je moet de scheuren in het ijs kunnen zien, je moet de oostenwind kunnen trotseren en je moet kunnen klunen wil je geen hoofdwond vanwege een bruggetje oplopen.

Zoals de populaire geschiedenisleraar Harts ooit overkwam. Grote hilariteit onder de scholieren toen hij met een heuse tulband het klaslokaal betrad. Ik zag het niet, zei hij, echt ik zag geen hand voor ogen. Kijk, dat zijn kerels. Dat zijn de mannen van het natuurijs. Gehard en voor de duvel niet bang. Ze zweten, ze tranen en tenslotte is er bloed.

In Zweden en Noorwegen werden onlangs records gebroken. Temperaturen van min veertig graden en meer. Het was er nog nooit zo koud geweest. Er zijn klimaat sceptici die de cijfers wantrouwen. Want het kan niet, volgens hen. De aarde warmt op, de ijskap smelt en in Spanje worden al jaren hitterecords waargenomen. Beide is waar, kan verzekerd worden. Maar het idee dat die Elfstedentocht elk jaar dichterbij komt, leeft weer.

Hoe dan ook, in Lunia brandt de kachel. De Kerstdagen en de jaarwisseling zijn verteerd. Het is business as usual. Januari, februari, we heten de liefhebbers van natuurijs, koek en zopie, van warme chocolademelk en –om definitief op te warmen- een stevige Beerenburg van harte welkom. Ook al kan er niet geschaatst worden, alleen het idee al dat het winter is, is een tocht naar Oldeberkoop de moeite waard.